به یک زن رهگذر

خیابان پرهمهمه اطرافم زوزه می کشید

بلند و باریک،  سخت عزادار و با دردی پرشکوه

زنی از کنارم گذشت ، با دستانی دل‌ا‌‌نگیز

ریسه‌ی گلهای دامنش را بلند می‌‌کرد و موزون تکان می‌داد

چالاک و شریف با ساق‌‌های تندیس‌وارش

و من در هم کوفته و لایعقل می‌نوشیدم

از چشم‌هایش، آسمانِ کبودی را که توفان به‌پا می‌‌کرد

لطفی که سِحر می‌کرد و لذتی که از پای درمی‌آورد

یک آذرخش و دیگر شب! زیباییِ درگریز

که نگاهش ناگاه دوباره متولدم کرد

آیا دیگر نخواهمت دید در فراسوی زمان؟

جایی دیگر، بسیار دور، بسیار دیر، هرگز شاید

چرا که نمی‌دانم به‌کجا می‌گریزی و تو نیز نمی‌دانی من کجا می‌روم

آه! تویی که دوستت می‌داشتم، آه! تویی که می‌دانستی