خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

  خدا را بیدار نکنید به خوابی عمیق فرو رفته است رؤیای او منم اگر بیدارش کنید، خواهم مرد

صد سال خوابیده بودم. شاهزاده‌ای سوار بر اسبِ سفید آمد زیبا بود و ساده و راستین و توانمند اما مرا از آن خواب جادویی بیدار کرد نمی‌توانم بگویم چگونه

سکوت من شریک کلمات توست با نخ لطیف یک کنایه: نخی سفید، از خنده نخ هراس، بس نازک. در میان عبارت سردت گردنبند گرم‌ام تاکیدهای آوایی را بسط می‌دهد که نمی‌دانم از آن توست یا از من. یا نه، صدا نیست حتی و محکم است. سفید …

برای حرف زدن با من، انزوا پیشه می‌کنی از خویش بیرون می‌شوی تا با کلمات خود روبرو شوی. – هرچه مال تو نیست را دنبال می‌کنی چون به تو جان می‌بخشند- حرف می‌زنی تا بهتر شوی و نمی‌دانی درست وقتی کلمات را از یاد می‌بری بهتری. …

سیگار می کشم، دود می گریزد، دود بیرون می آید، دود از سرم بیرون می آید. سرم می گذارد که دود بگریزد. می گذارم که دود از فرازِ سرم بگریزد، گرمای تنم دود می شود، دود برفرازِ سرم به آسمان می رود. سیگار می کشم. دود …

  پنج شنبه خواهم نوشت، یکشنبه خواهم نوشت وقتی به مدرسه نروم داستان خواهم نوشت، رمان خواهم نوشت و حتی حکایت ها از روستایم خواهم گفت از والدینم از پدربزرگ ها و مادربزرگ ها دشت ها و مزرعه ها را وصف خواهم کرد حیوانات و چیزهایی …

دانه‌های برف بر گونه‌های غروب می‏بارند دانه‌های برف بر جثه‌ی عریان تو می‏بارند و احتضار عمرت را درمی‏نوردند من با پنجه‌ی کودکانه‌ام طرحی از جثه‌ات را بر برف می‏انگارم جثه‌ای که غروب را می‏شکافد جثه‌ای که طلایه‌وار بر سپیده دمان جاری است دانه‌های برف سراسیمه می‏بارند: …

  آنقدر خوابت را دیده‌ام که واقعیتت را از دست داده‌ای آیا هنوز نرسیده وقت آن که در آغوشت کشم؟ و بر آن لب‌ها، بوسه زنم میلادِ صدای دلنشینت را؟   آنقدر خوابت را دیده‌ام که بازوانم عادت کرده‌اند سایه‌ات را در آغوش کشند و یکدیگر …