بایگانی نوشته‌های کامیار محسنین

بیکارها، بنا به تعریف، هیچ چهره‌ای ندارند. باید که مایه‌ی شرمساری باشد چهره‌ای نداشتن.…

اگر به هیچگاهستان می‌رفتم، می‌داشتم هر چیزی را که در بستر هیچ می‌خواستم: رؤیاهایی…

اگر می‌خواهید رنگ آبی بسازید قطعه‌ای از آسمان بر دارید و در دیگچه بیندازید…

در درازای راهرویی درازِ دراز
به قدم زدن ادامه می‌دهم.
روبرویم
پنجره‌هایی بهت‌انگیز
در …

رو به آسمان‌هایی که تابناک‌تر بودند
دماغه کشتی‌ها را به پیش برد؛
در آستان …

کوتاه، درباره شاعر: شاعری مایایی، متولد ۱۹۵۲، که شاید نام‌آشناترین شاعر گواتمالا باشد. اشعارش…

در مرگ آرمیده‌ای، و من در مرگ می‌آرامم. تو کشته‌ی یک تیری، من مسمومِ…

بر ساحل ناپیدا، سپید مثل کبوترها، در نیمروز گرفتار عطش بودیم ما؛ آب شورمزه…

لبان حقیقت
سخت به هم فشرده است

انگشتی بر لب ها
به ما می‌گوید…

شعر مرا پلیفونیک نامیده‌اند، که مقصودشان این است که من همیشه پر بوده‌ام از …

سرفراز در باران
سرفراز در باد
سرفراز در برف و گرمای تابستان
تندرست است …

شفاف تر
از این آب که می‌چکد
از میان انگشتان به هم گره کردۀ …

عقل می گوید
که دیوانگیست
عشق می گوید
همانی که هست
هشیاری می گوید…

تاریخ بازی هایی عجیب دارد! بازی هایی تلخ و غریب! و از آن …

.نوبتِ کارِ شبگردی‌ها و خودکشی‌ها
.گاهِ بوف‌ها و مِهِ نیمۀ ماه
خدا هم به …

بیا درباره فلسفه حرف نزنیم، رهایش کن، ژان.
یک خروار کلمه، یک خروار کاغذ، …