بایگانی نوشته‌های کنستانتین کاوافی

بدن، به یاد آر نه تنها چه اندازه با تو عشق ورزیده اند…

در اتاقی – خالی، کوچک، فقط یک چاردیواری

– پوشیده با پارچه سبز…

غرق هراس و بد گمانی،

با ذهنی ملتهب، چشمانی مضطرب،

نومیدانه می کوشیم گریزگاهی …

روزهایی که خواهد آمد، در برابرمان می ایستد،

 چون ردیفی از شمع های شعله …

در انتهای پر سر و صدای کافه، سرش خم شده

به روی میز، پیرمردی …

گفتی: " به کشوری دیگر می روم، به ساحلی دیگر.

شهری دیگر پیدا می …

چون قدم می نهی در راه ایتاکا

امید می بندی که سفرت دراز باشد،

پر از ماجرا، …

بارها برگرد و تصاحبم کن،

 حس آنکه عاشقم، بارها برگرد و تصاحبم کن-

وقتی …

از آنچه کرده ام و از آنچه گفته ام

مگذارید هیچکس بکوشد که بداند …

بی هیچ ملاحظه ای، هیچ تاسفی، هیچ شرمی،

دیوارهایی به دورم ساخته اند، ضخیم …

در این اتاق های تاریک، که می گذرانم

روزهای خفقان را، پس و پیش …

چه خوب به یادم مانده این اتاق
که حالا اجاره‌اش داده‌اند،
و آن اتاق …

می‌خواهم از این خاطره حرف بزنم حالا ولی خیلی محو است- انگار چیزی نمانده‌است- …

به ياد آر، ای تن! نه فقط اين را که چه مايه عاشق بودی …

گفتی:«به سرزمينی ديگر خواهم رفت، به ساحلی ديگر.
شهر ديگری پيدا خواهم کرد، بهتر …