خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

غلظت تاریکی‌ست از چشم‌هایت تا بدینسو آیا شب است هنوز؟ غلظت خون به جای پا، به‌جای دست درختی که غافلگیر است چهره‌ات نور می‌تابد بر من آیا شب است هنوز؟ صدای تو راهی می‌کند رمه‌های آوا را به سوی زمین آنجا که میوه‌ات روی برمی‌گشاید به …

شانه‌ای سربی سیبی سبکبال . به دوش کشیده‌ام تابوت‌ات را و خاکستر‌ت را نوازش کرده‌ام . شب شغال‌های سرخ‌چشم پنهان می‌کند سرچشمه‌ی شب‌های مرا . محکوم‌ام می‌کنی به ادامه‌ی زندگی به‌شرط نبرد، و بی‌هیچ انعطاف . ‌آنچه می‌گویی آیا ناب است و تقلیل‌ناپذیر و هیچ نشان …

با من حرف می‌زنی، آنقدر نزدیک که می‌‌شنوم آنچه را نمی‌خواهم گوش کنم. می‌خندی تا آزارم دهی می‌رقصی آنسوتر از صبح، سربه‌هوا بازی می‌کنی. مرا در‌آغوش می‌کشی و در گوشم زمزمه‌ میکنی: «عشق! تو باید در بالاترین ارتفاع زندگی کنی»…

از تو می‌گویم نه از چراغ ِسایه‌ یا از گام‌های تازی‌ام باد در پاشنه‌ی زرین باد روی لبه‌ی چاه‌ها باد ِبیرون، که در آن دیگر کسی به تفاهم نمی‌رسد از تو می‌گویم گروهی پاسخ می‌دهند مورچگانِ بی‌صدا و بی‌فریاد با اینحال سکوت می‌کُشد مثل مرگ و …

  شب شاید برای سوزاندنِ دست‌های ما اینجاست با این حال خاکستر و سایه را نباید با هم اشتباه گرفت اما کسی چه می‌داند؟ آیا شب که پیش‌درآمد آتش‌سوزی‌ست، پایان آن نیز نیست؟

فریاد، صدا را به جهش می‌آورَد همان‌گونه که سنگ، آب را سپس غرق می‌شود فریاد، چاقوی تیز‌ِ بی‌دسته‌ای‌ست دست‌ها دنباله‌ی چاقواند همان‌گونه‌ که موج خیال می‌کند که دنباله‌ی ساحل است و امتداد می‌یابند دست‌ها در عمقِ آب کسی کشته می‌شود مزد سکوت است، خون زیبای دریاچه‌ی …

  آنها که از حقِ زیستن محروم شده‌اند دستکم حق اندیشه که دارند. اندیشه‌ای که حق آنان بود.

  تنِ نوازش‌شده شکوفا می‌کند دست را مشت گره‌کرده، فقدان نوازش است قلم هم جای نمی‌گیرد در مشت قلم می‌گشاید مشت را دست، گشوده می‌شود به‌روی کلام به روی جدایی