خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

فقط  چیزی را باور کن که چشم هایت می بیند و گوشهایت می شنود حتی آن چه را چشم هایت می بیند و گوش هایت می شنود باور نکن همچنین بدان که باور نکردن چیزی گاهی می تواند باور کردن چیز دیگری باشد

بگو «مرگ» و همه‌ی اتاق يخ می‌زند ماشین‌ها از حرکت می‌مانند حتی چراغ‌ها مثل سنجابی که ناگهان فهميده کسی‌ نگاهش می‌کند. پياپی بر زبان آور آن واژه‌ را و اشيا به پيش می‌روند زندگی‌ات تار و پود خشک نوار فيلمی قديمی را به خود می‌گیرد ادامه بده. لحظه به لحظه آن را در دهانت نگه‌دار هجی ديگری می‌يابد و بازاری سرپوشیده دور نعش حشره‌ای می‌گردد. مرگ گرسنه‌است. همه‌ی زندگان را می‌بلعد. زندگی گرسنه‌است. همه‌ی مردگان را می‌بلعد. هر دو سيری ناپذيرند. می‌بلعند و می‌بلعند جهان را. پنجه‌ی زندگی به قوت چنگال مرگ است. (ولی ای‌ گم شده، يار گم‌شده، کجايي؟ )

چه‌قدر دست به دست می‌گردد تنت تا به من می‌رسد و من آن‌ر‌ا به چه بسيار کسان رد خواهم کرد... تو هيچ اغراق نمی‌کنی تکيه داده به باد و از دست رفته ولی عين دسته‌ی غازهای وحشی. و ما درها را قفل می کنيم روی اشيای جهان برای خاطره برای اسباب‌ها به سوی آرزو. و چطور آن‌ها در تاريکی ناپديد می‌شوند و چطور آن‌ها در نور خورشيد محو می‌شوند. حالا آهسته در جعبه را باز می‌کنيم چيزی آن‌جا نيست آن را به تو می‌دهم، عشق تا شب‌ها با انگشتانت آن را بگردی و به ياد آوری.

۱ بيدار شدم، خانه‌ی بود که در آن زاده شدم کف دريا بر صخره‏ها شتک می‌زد پرنده‌ای نبود فقط باد بود تا موج را بگشايد و ببندد سراسر افق بوی خاکستر می‏داد توده‏های ابر انگار آتشی را پنهان می‌کردند که در جايی ديگر، جهانی را می‌سوزاند. به ايوان رفتم، ميز را چيده بودند آب به پايه‌های ميز ضربه می زد. و او هنوز قرار بود به درون آید، همان زن بی‌چهره که می‌شناختمش می‏دانستم چه کسی در را می‌لرزاند در راهرو، کنار پلکان تاريک، اما به عبث، که آب در اتاق خیلی بالا آمده بود. دستگيره‏ را چرخاندم، نچرخید، می‌توانستم هیاهوی ساحلی ديگر را بشنوم خنده‌ی کودکانی را که بر چمن‏های بلند بازی می‌کنند بازيهای ديگران را، هميشه ديگران را، در سرخوشی‌شان. ۲ بیدار شدم، خانه‌ای بود که در آن زاده‌ شدم باران نرم‌نرمک در همه‌ی اتاق‌ها می‌باريد از اتاقی به اتاقی ديگر می‌رفتم، درخشش آب را تماشا می‏کردم بر آینه‏هایی که همه‌جا روی هم تلنبار شده بودند، آینه‌های شکسته، يا فشرده ميان اثاثيه و ديوارها. از اين انعکاس گاهی چهره‌ای پديدار می شد، خندان، متفاوت و شیرین‏تر از هرآنچه در دنیاست. و با دستی مردد، گيسوی آشفته‏ی الهه ‌را در تصوير لمس می‏کردم، زير حجاب آب چهره‌ی پريشان و غمگين دخترکی را دیدم. در بهت میان بودن و نبودن در تردید لمس مه صدای خنده‏ای را می‏شنیدم که در راهروهای خانه‏ی خالی می‏گذشت. اينجا هيچ‌چيز نیست جز عطيه‌ی هميشگی رويا دستی گشوده که عبور نمی کند، تندابی که خاطرات را محو می‌کند. ۳ بيدار شدم، خانه‌ای بود که در آن زاده شدم شب بود، درختان از هر طرف دور و بر دروازه‌ی خانه‏ی ما ازدحام می‌کردند. بالای چارچوب در در باد سرد تنها بودم نه، تنها نبودم، که دو جاندار عظيم بالای سرم، درگذر از من، با هم حرف می‏زدند پشت سر، پیرزنی خمیده، زشت دیگری پیش رو، آن بیرون، مثل چراغی زیبا، در دستش جامی که به او پیش‏کش شده با ولعِ تمام می‏نوشید تا عطش‌اش را فروبنشاند. می‏خواستم خودم را مسخره کنم؟ بی‏شک نه اما با قدرت یاس فریادی از سر عشق کشیدم، و زهر در تمام تنم جاری بود، الهه‏ای که به سخره گرفته شد آن‌را که دوستش می‏داشت در هم شکست. چنين می‌گويد امروز، زندگانی محصور در زندگی. ۴ وقتی دیگر هنوز شب بود.

راس ساعت چهار صبح در مزرعه‌ی برنج علف‌های هرز ریشه‌کن می‌کنم. چه هست این اما؟ شبنم کشتزار یا اشک‌های رنج؟

نور تنها نمود نور است… شاید باد، برمپد. شهر باستانی دیگر زیر آب می‌آرمد.

در تصورم نمی‌گنجید که بخواندم پرنده‌ای و بگوید پر می‌کشیم با هم از فراز این جهان. من اگرچه بی‌بال و او بی صورت آدمی هر دو حرکت را خواندیم. «متنِ» بودن.

هستند معابری‌ از تلخی کز دهانِ من به گونه‌های تو می‌رسند. عریانی پستان‌هایت در دستهایم خاکستر به جا می‌نهد. شاید میان نگاهِ تو و صدای من مردگان می‌لرزند.