خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

زنگ‌های کوچک می‌آویزد بر دستگیره‌ی در و منتظر تنفس باد می‌ماند. کسی نمی‌آید. وقتی سرانجام باد برمی‌خیزد زنگ‌های مراسم تدفین به صدا در می‌آید، پرتوان.

کلمات هوا را می‌گویم،‌ دهان هوا را، دهانی زخمی‌ را می‌بوسم آوازهای هوا را می‌خوانم وقتی باد می‌پیچد در گودال معده‌ام ما همه کودکان توایم کودکان هوا.

تنها برای یک هفته می‌شکوفند آن گل‌های خامه‌ای دلیل من برای برگشتن. مزارع دست تکان می‌دهند با خوشه‌های جو نمی‌توانم یکی را از دیگری تشخیص دهم. نان گرم نبود نمدار روی مزرعه هنوز آرمیده است بیات، بر یک شیب. در این چشم‌انداز کنامم را حفر می‌کنم …

این شهر، یک بیماری است، در سرها معبر‌های تنگ نقر می‌کند. فرشتگان تهی در مسافرخانه‌های اشباح زندگی می‌کنند، طرح کاغذدیواری‌ها به خانه‌های کوچک می‌ماند بر چمنزار. زن آن‌ها را می‌شناسد، آن‌ها با آینه می‌رقصند. چشم‌هاشان یک‌طرفه می‌گردند. نگاه می‌کنم چراکه آن‌ها نگاه نمی‌کنند. بطری‌ها پرند و …

می‌خواهم به سمتی بچرخم که جملات می‌سوزند به شعله‌‌ای عظیم و دهان با فهمی آنی، اگر عبارت سخن، حقیقی‌ست. می‌کوشم روزنه‌ای بخراشم به قدر چشم، در تصادف که مال من است.

با تعیین هویت مشکل دارم. به آن دزدی می‌گویند. صدایی نگران وقتم را تلف می‌کند: تو آن دلمشغولی واقعی نیستی. حرف آخرت را بگو: تعیین هویت به داستان‌ها متکی‌ست به دروغ‌ها و دزدی‌ها. هر چیز دیگری تقلیدی‌ست. سکوت کسی که خمیازه می‌کشد، فرزانگی نامیده می‌شود.

مردم در رودخانه مشعل‌هاشان را تکان می‌دهند. زنی از اعصار میانه در حصار حزن دعا می‌خواند زیر میدان بازار بی کتاب دعا با طعم سنگ و زمان، در دهان. زنی شرور زنی نقابدار.

یک شب تابستان و دختران از رازهایشان می‌گویند از تصادف‌های عمدی از صندلی‌ عقبی ماشین‌ها. خیلی زیاد، خیلی کم. یکی به درون خانه‌ می‌خزد، به تختی زیر سبدی آویزان از سمان‌های کوهی، آن‌جا که اعصار بزرگ در حال مردن‌اند.