خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

نامه کجاست؟ می‌پرسد مرد مرده پیش از خموشی مادام که زندگی می‌کند انسانی نیازی به توجیه زبان‌اش ندارد وقتی می‌میرد باید الفبایش را برگرداند از هر مرگ راز حیات را انتظار می‌کشیم. واپسین نفس با خود می‌برد نامه‌ی مفقود را ناپدید می‌شود پشت چهره نهان می‌شود …

پرندگان سایه‌ها را در لانه به جا می‌گذارند. پس رها کن چراغ و ساز و کتابت را بگذار از تپه‌ها بالا برویم آن‌جا که هوا می‌بالد و من ستاره‌ی غایب را نشان خواهم داد ریشه‌های کوچک لطیف را مدفون در‌خاکروبه‌ها. چشمه‌های ابر بی‌لک برمی‌خیزند. بادی دهانش …

چه کسی آن‌ها را برمی‌گرداند؟ آن کودکان مقتول را؟ کدام تحلیل؟ کدام کارخانه‌ی اسلحه‌سازی؟ کدام پزشک؟ کدام کشیش؟ کدام خدا؟ کدامشان؟ یک «تدبیر حکیمانه»؟ خدایا! اگر وجود داری، لطفن استعفا بده.

تو آن‌جا می‌ايستی در ميانه‌ی رويای دو غزال، از نفس‌‌‌افتاده، از شعر می‌پرسی. شعر ملبس به شاخه‌های زيتون و شادمانی شکسته محصور در فصول شب‌هایی بی‌خواب که ‌‌می‌درخشند بر ديوارهای خاکی شهرهای مفقودمان. شعر که گم‌می‌کند نشانی‌اش را يا گم می‌شود نشانی‌اش ‌‌و در هر دو …

در من پرنده‌ای زندگی می‌کرد. در خونم گلی سفر می‌کرد. دلم ویولنی بود. خواستم و نخواستم، گاه‌ اما مرا می‌‌خواستند. به من شادی می‌دادند: بهار و دست‌‌های کنار هم، سرشارِ سرخوشی. می‌گویم چنین باید که انسان! پرنده‌ای آرمیده است این‌جا. یک گل و یک ویولن.

برای گم‌کردنِ آهنگ برای نسخ جهان به پوستی سرخ صدایتان می‌زنم، ای کودکان با نام‌های تیز و کاملتان فی‌المثل: زخم‌ها، کورک‌ها، بیایید تمام و کمال! ‌از یاد نبرید دست‌هاتان را تا پیدایم کنید تا پنهان‌ام کنید.

دریاچه‌ی راکد را رها کنید و در آستانه‌ی بار میزی را که می‌گریزد را توقیف کنید جامی که می‌افتد را بگیرید پشت دیواری از کلمات من ایستاده‌ام.

نوجوانی در روزهایی گذشت بسان ابرها چیزی دلپذیر، و مرئی به واسطه‌ی تاریکی و انعکاس. و شگفتا اگر این خاطره را بجویم که‌ درد می‌کند فراوان، فراوان بر تن امروز. غم‌ناک است از کف دادن لذت، چونان چراغی شیرین بر شبانه‌ای آرام چنین بود و چنین …