خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

کسی نزدیک نمی‌شود. اتاق مجروح است. به گلی می‌ماند، به دهانی که به خاموشی‌اش کشانده‌اند. طفلِ خفته در مادرِ خفته به سوی تصویرش در شب غلت می‌خورد: برف می‌بارد، باد ردپاهای خام را محو می‌کند که از دل کودکی‌ام بیرون می‌روند. کلمات دنبال راهی می‌گردند از …

یک شهر. یک کوچه. یک گدا. یک فاحشه. سیاه. خیس. این دهان بوگندو! این گیسوان کم‌پشت! این صدای ودکازده! فلاکت! آه! بعد تو می‌آیی، خاموش. آن دهان را می‌بوسی. دست بر آن گیسوان می‌نهی. می‌روی، خاموش. صدا خاموش می‌شود. نگاه مشکوک می‌میرد. ولی من فریاد می‌زنم: …

اشک می‌ریزی پای فریاد. می‌گشایی دریچه‌ی آرزوهایت را و غنی‌تری از شب.

شعر می‌نویسی چرا که محتاجی به مکانی که در آن باشد آن‌چه که نیست.

گفتم، که دیگر حقیقت داشتم. ناگهان کسی آمد و از دیگری حرف زد و حقیقت از من گریخت، به جهان نسیان‌اش. حالا نمی‌توانم با حافظه‌ی ضعیفم، حقیقت‌ام را به خاطر بیاورم. ولی، روشن است، می‌دانم که در دروغ زندگی می‌کنم.

یک لحظه‌ی پیش، داشتیم حرف می‌زدیم: «بیست سالِ دیگه، وقتی من چهل و پنج‌ساله می‌شم…» و ناگهان، رنج، بی‌ریسمان، نوری و سایه‌ای می‌گریزند، دست‌ها بر چشم‌ها: و بی‌آن‌که بدانیم چطور، خود را می‌یابیم که ‌‌داریم این‌طور حرف می‌زنیم:«بیست سالی می‌شه از وقتی بیست و پنج سالم …

برگ خشک را به سمت نوری گرفته‌ای که مشتاق‌ اوست یا نور را به سمت برگ مشتاق؟

ریشه‌ها و بال‌ها. اما باشد که بال‌ها ریشه کنند و ریشه‌ها پربگیرند.