برف می بارد

کسی نزدیک نمی‌شود.
اتاق مجروح است.
به گلی می‌ماند،
به دهانی
که به خاموشی‌اش کشانده‌اند.

طفلِ خفته
در مادرِ خفته
به سوی تصویرش در شب
غلت می‌خورد:

برف می‌بارد،
باد
ردپاهای خام را محو می‌کند
که از دل کودکی‌ام
بیرون می‌روند.

کلمات دنبال راهی می‌گردند
از مرکز سکوت.

باد
همچنان که کوه‌ها را،
تحمل می‌کند
نور را.