بایگانی نوشته‌های آنتونیو گاموندا

از دستانم می‌ترسی
گاهی اما می‌خندی و در خود پنهان می‌شوی
و بی‌آن‌که بدانی…

از من گریخت.

شاید در توست
و تنها در دل کوچک‌ات احساس‌اش می‌کنی.
آری،…

می‌گویی: نور می‌آید.
حالا وقتش نیست.
ولی تو محال را نمی‌شناسی.
نور می‌اندیشی.…

در اندیشه‌ی تو خواهم بود
بیشتر از سایه‌ای مبهم نخواهم بود
در لحظه‌ای خواهم …

گلی هستی پیش از مغاک
همان گل واپسین.…

در خانه‌ام دیوارها خالی‌اند
و من از تماشای گچ سفید رنج می‌برم.
چند در …

گیسوانت را خواهم نوشید
و چشم‌ها را خواهم بست.

همچنان خواهی فرستاد
گیسوانت را…

زمانی بود که یگانه شور و شوق‌ام
فقر بود و باران.
حالا خلوص حدود …

ویرانی چوب را می‌شنوی
(موریانه‌های کور در رگ‌هاش)
سوزن‌ها و گنجه‌های پر از سایه …

این خانه
موقوف زراعت و مرگ بود.
در اندرونی‌اش گزنه‌ها می‌گسترند و
گل‌ها می‌گذرند…

تنم را می‌گسترانم
بر چوب‌های دریده به اشک‌ها
بوی بذرهای کتان
و سایه.

آه، …

نگاهبان
از مادرش زخم خورده‌بود.
با دست‌هایش شکل غم را شرح می‌داد
و گیسوانی …

در مستی
زنان، سایه، پلیس و باد
به گردش حلقه می‌زدند.
رگ می‌نهاد در …

پیش‌روی آبِ راکد، عریانم.
لباسم را در سکوتِ واپسین شاخه‌ها رها کردم.
تقدیر من …

چشمه‌ها در شب حرف می‌زنند
از آهن‌رباهای سکوت حرف می‌زنند.
و من
لطافت کلمات …

این ساعت وجود ندارد
این شهر وجود ندارد
نمی‌بینم
این درخت‌های سپیدار را
هندسه‌شان …