بایگانی نوشته‌های فرانسیس پونژ

از اینجا که نگاه می‌کنم در حیاط به اندازه‌های گوناگون فرومی‌بارد. آن وسط پرده‌ای …

من دیگری است – کشف اخیر آدمی است که درباره خویش انجام داده است …

اگر او را به دست‌هایم بمالم، کف می‌کند، جست‌و‌خیز می‌کند…

نرمخویی بیشتر با او …

لذتی بی‌اندازه بردن از هیچ کاری نکردن
جز تحریک (با حضور محض خویش
پرشده …

انتخاب یک قطعه شعر از مجموعه آثار پونژ دشوار است اما معمولا در انتولوژی‌ها …

بر حرف‌نگاره‌ی بوته‌های شعر در جاده‌ای که نه به دوردست اشیا می‌رود و نه …

آتش تند، خاکستر کند

آتش تمسخرکننده، خاکستر متین

آتش پیشوا، خاکستر گربه‌وار

آتش از …

آتش از کبريت جسم می‌يابد
نفسی زنده با سيمای خود،
با درخشش خود، عمر …

روزی چند پس از زایش کودک، زیبایی زن تغییر کرده است.
چهره‌ی اغلب روی …

در نیمه راه بین قفسه۱ و سرداب۲ زبان فرانسه صندوق چوبی۳ را دارد، صندوق …

صدف به درشتی سنگریزه‌ای نسبتاً بزرگ، زیرتر است، رنگ‌اش کمتر یک‌دست، سپید درخشان است. …

میان مهی که درختان را فروگرفته، برگ‌هایشان می‌ریزد. برگ‌هایی که جمع شده‌اند از اکسیده‌شدن …

شمع

زمانی است به شامگاهان که گیاهی عجیب سرمی‌زند. گیاهی که با تب و …

هر تکه گوشتی یک کارخانه‌ست، به نرم‌کردن و فشرده‌سازی خون.

لوله‌وار، کوره‌هايی مشتعل، انباره‌هايی …

صرف حضور اشیاء در «هاله ی حضور» آدمی به آن‌ها کیفیتی می‌دهد که چون …

۱

چون قدرت زبان این‌چنین است،

پس بود آیا که سکه خورشید زنیم آ‌ن‌سان …