خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

وقتی در شهرهای ناشناس باران می‌بارد آبی که فرومی‌بارد با من از چیزهایی می‌گوید که نمی‌دانم. در کرانه‌ی دریا نیست بی‌تردید همه خود را مسافرانی می‌یابیم از یک کشتی کشتیِ مجانین شاید.

خدا خفته است و در خواب هذیان می‌گوید. ما کلمات آن خداییم پریشان که در تنهایی ابدی برای خودش حرف می‌زند.

حالا که همه‌ی دنیا بر آن است که در آینده زندگی کند من و دلتنگی‌‌ام تصمیم گرفته‌ایم در گذشته به سر بریم.

از همه چیز فقط احساساتشان را به خاطر می‌آورم و هرچیز دیگری را از یاد می‌برم. بسیاری از آن‌ها خطاهای حافظه‌‌‌ی من‌اند.

عشق به تمامی تخیل است. سال را ابداع می‌کند، روز را، ساعت را و آهنگش را. عاشق را ابداع می‌کند و حتی معشوق را. امتحان نمی‌کند هیچ‌چیز را در برابر عشق، این‌که هرگز، هرگز معشوقی در کار نبوده‌است.

در اندیشه‌ی جانت در چشمانت به خویش نظر کردم. جَبَن سفید. در اندیشه‌ی دهانت در چشمانت به خویش نظر کردم. جَبَن سرخ. در چشمانت به خویش نظر کردم. اما تو مرده بودی! جَبَن سیاه.

وقتِ آن است که خود را شرح دهم – بیا بپا خیزیم. آن‌چه را که همه می‌دانند پاک می‌کنم، تمام مردان و زنان را به پیش می‌رانم با خویش به سوی ناشناخته. به لحظه اشاره می‌کند ساعت‌ – اما به چه اشاره می‌کند ابدیت؟ کرورها و …

باریکه‌آبی‌ست از عشق هر ترانه. باریکه‌آبی از زمان گره‌ای از زمان هر ستاره. و هر آه آب باریکه‌ا‌یست از فریاد.