خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

حلقه‌هاى مداوم پياپى تا دوردست. تصميم ِ درست ِ صادقانه. با خود وفادار مى‌مانم آيا يا راهى سهل‌تر اختيار مى‌كنم؟

پيش از آن كه به تنهايى خود پناه برم از ديگران شكوه آغاز مى‌كنم فرياد مى‌كشم كه: «تركم گفته‌اند!» چرا از خود نمى‌پرسم كسى را دارم كه احساسم را انديشه و رؤيايم را زنده‌گى‌ام را با او قسمت كنم؟ آغاز جداسرى شايد از ديگران نبود.

به تو نگاه مى‌كنم و مى‌دانم تو تنها نيازمند ِ يكى نگاهى تا به تو دل دهد آسوده خاطرت كند بگشايدت تا به در آيى. من پا پس مى‌كشم و در ِ نيم گشوده به روى تو بسته مى‌شود.

بسيار وقت‌ها با يكديگر از غم و شادى ِ خويش سخن ساز مى‌كنيم امّا در همه چيزى رازى نيست گاه به سخن گفتن از زخم‌ها نيازى نيست سكوت ِ ملال‌ها از راز ما سخن تواند گفت.

در وجود هر كس رازى بزرگ نهان است داستانى راهى بيراهه‌يى طرح افكندن اين راز – راز من و راز تو راز زنده‌گى – پاداش بزرگ تلاشى پُر حاصل است.

جوياى راه خويش باش از اين سان كه منم در تكاپوى انسان شدن در ميان راه ديدار مى‌كنيم حقيقت را آزادى را خود را در ميان راه مى‌بالد و به بار مى‌نشيند دوستى‌يى كه توان‌مان مى‌دهد تا براى ديگران مأمنى باشيم و ياورى اين است راه …

اين همه پيچ اين همه گذر اين همه چراغ اين همه علامت! و همچنان استوارى در وفادار ماندن به راهم خودم هدفم و به تو وفايى كه مرا و تو را به سوى هدف راه مى‌نمايد.

هر مرگ اشارتى است به حياتى ديگر.