خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

تنهایی تنهاست. و تنها تنهایی می‌یابدش که موج تنها را می‌یابد بر دریایی تنها که به خود می‌ریزد.

تو ای واژه‌ ای از دهان‌ من، طرح افکنده به احساسی که من‌ات می‌بخشم. تن‌ام را می‌تنی به مایه‌ی جانم.

سیاه نیست غروب، غروب کامل! خون است آری که به پیش می‌رود میلاد قرمز‌دانه‌ایست. خشک نیست پاییز پاییز کامل! خون است آری که می‌ریزد بذرپاشی طلاست. فقیر نیست مرگ مرگ کامل! خون اعماق است و کان سلطنت!

نقاشی که نقش‌ام زد در این کنج تاریک حیات چنین نیکو که به حقیقت شباهت می‌برد دوباره نقاشی‌ام کن، آه ناپسند تا شباهت به دروغ ببرد.

هر پاییز زندگی به شهادتی آهسته کمال را تصدیق می‌کند. آتش مغرور!

مرو ای خاطره مرو! محو مشو ای چهره چنین چنان که به مرگ! نگاهم کنید هم‌چنان چشمان درشت ثابت چون آنی که نگاهم کردید! لبخند بزنید ای لب‌ها چون آنی که به من لبخند زدید!

ای رویا ای مرگ نامرئی برادران من ژرف‌ترین برادران من برادران‌ام در هیچ!

زندگی می‌کنم. می‌سوزاند زیبایی را خون من. به هنگامه‌ی زندگی. بخار می‌کند عشق را خون مضاعفم. زندگی می‌کنم. ذوب می‌کند هشیواری را خون من.