خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

كاش مرا به بوسه‌هاى دهانش ببوسد. عشق ِ تو از هر نوشاك ِ مستى‌بخش گواراتر است.

«- من گل ِ سرخ ِ شارون نرگس ِ خندان و سوسن ِ دره‌ام.» «- چون سوسن ِ دره در ميان ِ خاربُنان، دلارام ِ من در صف ِ باكره‌گان هم از آن‌گونه است.»

شب همه شب تنها در فرش ِ خواب ِ خويش بى‌خود از خويش هواى زيبارويى را به سر داشتم كه جانم از او سوزان است. اما او را نيافتم.

تو زيبائى اى عزيز ِ من با چشم‌هايت اين دو كبوتر، از پس ِ برقع ِ كوچك ِ خويش چه زيبائى! موهايت، چون فرو افتد رمه‌ى بزغاله‌گان را مانَد بر دامنه‌هاى جلعاد كه به زير آيند. دندان‌هايت رمه‌ى بره‌گان ِ سپيد است كه جُفتا جُفت، تنگ در تنگ از آبشخور به فراز آيند.

چرا دل ِ من، هنگامى كه به خواب اندرم پريشان و ناآرام بيدارى مى‌كشد؟ سرانجام آواز ِ دهان ِ خوبروئى را كه دوست مى‌دارم به گوش مى‌شنوم: اوست اينك كه بر در مى‌كوبد!

تو زيبايى اى دلارام، همچون اورشليم در ذروه‌ى شوكت ِ خويش و همچون ترسه به اسرائيل. هيبت‌ات اى جنگجوى من، از سپاهى كه جنگ را صف آراسته افزون است. اما تو را به جان ِ تو سوگند كه يك دم چشمان ِ ملامتگر ِ خويش از من بگردانى چرا كه بر غلبه‌ى چشمانت معترفم.

بامدادان گام‌زنان به باغ ِ خوش‌منظر ِ درختان ِ گردو درآمدم و سرسبزى ِ دره را به تماشا ايستادم. سر ِ آن داشتم كه جوش ِ جوانه را بر چفته‌ى تاك‌ها نظاره كنم و برافروختن ِ لاله‌هاى گل‌نار را بر ناربُنان.

دريغا دريغا كه برادر ِ من نيستى از بطن ِ مادرم! و روياروى ِ همه عالم شير از پستان‌هاى مادر ِ من نمكيده‌اى! مى‌توانستم با تو به هر جاى در آيم از يكديگر بوسه گيريم و به يك‌ديگر بوسه دهيم