بایگانی نوشته‌های اسلوویک ون شولتز

مثل روزهای بهار
که گرد می‌آورند پرتو آفتاب را
در آبگینه‌‌‌‌‌‌ی سوزان عدسی،
به …

چهل سال با هم زندگی کردند
و زبان سخت‌تر و سخت‌تر می‌شد
اول چند …

در میان شوربختی
همه‌چیز خاموش است.
همگان به گذشته بازگشته‌اند
تمام درها بسته و…

منقاری ناشناس
پستانم را خلید
و همان‌جا ماند
مادام که می‌نوشید،
و آن‌جا ماندم…

مرا به دور انداختی و
طوفانی از سنگ
بر صورتم نشست
و سُم‌هایت
در …

برایش دانه پاشیدیم
نه چندان،
چندان که ملول نشود.
به او آب دادیم
جرعه‌ای…

قبولش کن،
خدایا!
شکستم را به تو می‌دهم.
در دست‌های مقتدرت بگیر
چاقوی بران …