بایگانی نوشته‌های آروید مورنه

یار جوان من،
سرانجام صعود کرده‌ایم از این صخره‌ها
تا خیره شویم به دریای …

مرد محتضر
کلاف دردناک عصب
جهانی که درد می‌کند
ساکن و لال،
مویه‌ی بی‌صدایش …

دیگر نیست
ستاره‌ای که بر آن زیستم.
دیگر نیست،
خورشیدی که در رکابِ
ستاره‌ای …

قایقی تنها.
مردی تنها بر سکان.
و خلیجی خالی
سرتاسر.
بر دوردست افق،
چند …

بی‌کران دشتی و بر آن
تک‌درختی.
بادهای پاییز
چنان تندبادهای تندرا
جبارانه می‌وزند.
چنان …