خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry

زخم زننده مقاومت ناپذير شگفت‌انگيز و پر راز و رمز است آفرينش و همه آن چيزها كه «شدن» را امكان مى‌دهد.

سپيده دمان از پس شبى دراز در جان خويش آواز خروسى مى‌شنوم از دوردست، و با سومين بانگ‌اش در مى‌يابم كه رسوا شده‌ام

پنجه درافكنده‌ايم با دست‌هاى‌مان به جاى رها شدن. سنگين سنگين بر دوش مى‌كشيم بار ديگران را به جاى همراهى‌كردن‌شان. عشق ما نيازمند رهايى است نه تصاحب. در راه خويش ايثار بايد نه انجام وظيفه.

پس از سفرهاى بسيار و عبور از فراز و فرود امواج اين درياى توفان‌خيز، بر آنم كه در كنار تو لنگر افكنم بادبان برچينم پارو وانهم سكان رها كنم به خلوت لنگرگاهت درآيم و در كنارت پهلو گيرم آغوشت را بازيابم: استوارى ِ امن زمين را …

چند بار اميد بستى و دام برنهادى تا دستى يارى دهنده كلامى مهرآميز نوازشى يا گوشى شنوا به چنگ آرى؟ چند بار دامت را تهى يافتى؟ از پاى منشين آماده شو كه ديگر بار و ديگر بار دام بازگسترى!

مى‌خواهم آب شوم در گستره‌ى افق آن‌جا كه دريا به آخر مى‌رسد و آسمان آغاز مى‌شود مى‌خواهم با هر آنچه مرا دربر گرفته يكى شوم. حس مى‌كنم و مى‌دانم دست مى‌سايم و مى‌ترسم باور مى‌كنم و اميدوارم كه هيچ چيز با آن به عناد برنخيزد. مى‌خواهم …

از بختيارى ماست شايد كه آنچه مى‌خواهيم يا به دست نمى‌آيد يا از دست مى‌گريزد.

گاه آنچه ما را به حقيقت مى‌رساند خود از آن عارى است زيرا تنها حقيقت است كه رهايى مى‌بخشد.