بایگانی نوشته‌های آلخاندرا پیزارنیک

آن بیرون آفتابی‌ست.
چیزی بیش‌تر از یک خورشید نیست،
اما مردم نگاهش می‌کنند و …

شعری که نمی‌سرایم
شعری که سزاوارش نیستم
هراس بودن
دو معبر آینه:
در من …

از کودکی چیزی نمی‌دانم
بیش از هراسی درخشان
و دستی
که مرا پهلو به …

جزیره‌ی خاطره منفجر خواهد شد.
زندگی
تنها فعل خلوص خواهد بود.
زندان
برای روزهای …

بعد
وقتی مردند
خواهم رقصید
گمشده در نور شراب
و عاشق نیمه‌های شب.…

در شبِ دل.
در مرکز فکر سیاه.

هیچ‌کس مرئی نیست.
هیچ کس در باغی …

می‌ترسم اجازه‌ی بودن دهم
به آن‌که هرگز نبوده است

نوشیدن در سکوت
در درون …

محزون وقتی می‌خواهم و وقتی نمی‌خواهم. محزون وقتی با تنی و وقتی نه. محزون …

یک گُل.
نه دور از شب
تن لال‌ام
خود را می‌گشاید
بر اضطرار ظریف …

اشک می‌ریزی
پای فریاد.
می‌گشایی
دریچه‌ی آرزوهایت را
و غنی‌تری
از شب.…

آه
می‌درخشد چشمانت
به رنگِ میلاد.…

چون یک ساعت شنی
موسیقی در موسیقی
می‌افتد.
اندوهگینم در شبِ دندان‌های گرگ.
می‌افتد …

در دلِ
یک شعر
شعری دیگر است
در دلِ دل
غیاب است

در دلِ …

جنگلی از موسیقی

پرندگان
در چشمانم
قفس‌های کوچک
نقاشی می‌کردند.…

این چشم‌ها
تنها برای سنجش غیاب
خود را می‌گشایند.…

دستان من
با موسیقی
می‌روییدند
پشتِ سرِ گل‌ها.

اما حالا
چرا به دنبال تو …