بایگانی نوشته‌های آلخاندرا پیزارنیک

روستایی از نور
در سایه
خواهد سوخت…

در ساحل دیگرِ شب
عشق ممکن است

-مرا بِبَر-

مرا بِبَر به میان آن …

فاصله می‌گیری
از نام‌ها
که بر سکوت اشیا
دلالت می‌کنند.…

صدا زدم،
چون کشتی‌شکسته‌ای ملعون
صدا زدم امواج جانی را
که نام حقیقی مرگ …

نه
کلمات عشق نمی‌ورزند
غیاب می‌ورزند
اگر بگویم «آب»، می‌نوشی؟
اگر بگویم «نان»، می‌خوری؟…

بیان
با کلمات این جهان
که گسست از من
قایقی
که مرا با خود …

شبا‌هنگام
آینه‌ای برای کودک مرده
آینه‌ای از خاکستر…

بسیار زاده شدم
و رنجی مضاعف بردم
در خاطره‌ی اینجا و آنجا.…

به من که نگاه می‌کنی
چشمان من کلیدند
دیوار رازها دارد و
کلمات هراس …

حالا حقیقت را در می‌یابم

منفجر در آرزوهایم

و در ناکامی‌ها
ناسازگاری‌ها
بی‌تعادلی
و …

همگان با سکوت عشق‌بازی می‌کنند.
سکوتی چون آتش به من وعده دادند
خانه‌ای از …

می‌گوید چیزی نمی‌داند از هراسِ مرگِ عشق
می‌گوید هراسی ندارد از مرگِ عشق
می‌گوید …

تنها تشنگی
سکوت
بی‌مواجهه

پروا کن از من عشق من
پروا کن از این …

با پیراهن‌اش بر آتش می‌جهد
از ستاره به ستاره
از سایه به سایه
می‌میرد…

خانه‌ات را ساخته‌ای
پرندگانت را بال و پر داده‌ای
باد را به بادِ کتک …

حالا
در این ساعت معصوم
من و آن‌که بودم
نشسته‌ایم
در آستانه‌ی نگاهم.

 …