بیست و پنجم: آقای کوگیتو از کوچکی رویاها گِله می‌کند

حتی رویاها هم آب می‌روند
آن‌جا که صفوف خواب‌آلوده‌ی اجداد ماست
وقتی متلون چنان پرندگان، گردن‌فراز چنان پرندگان
به بالا فراز شدند
بر پله‌های سلطنتی
و هزار چلچراغ می‌درخشیدند،
و پدربزرگ، دیگر انس‌گرفته تنها با عصایش
شمشیری نقره‌ای را فشرد به کنارش و
مادربزرگی عشق‌ناچشیده
که مهربان بود آن‌قَدَر
تا جلب کند توجه عشق اولش را، برایش.

برای آن‌ها
اشعیای نبی مثل حلقه‌ها‌ی دود تنباکو
از میان ابرها حرف می‌زد،
و آن‌ها دیدند که چطور سنتاترزا
رنگ پریده عینِ نان فطیر عشای ربانی
یک سبد واقعی از هیزم را بر دوش گرفت

عظیم بود وحشت‌ِشان
انگار خیل تاتارها
و شادمانی‌شان در رویاها
انگار بارانِ طلایی

رویای من-
یک زنگ در،
ریش می‌تراشم در دستشویی،
در را باز می‌کنم
یک مامور، صورتحساب‌ گاز و برق به دستم می‌دهد
پول ندارم
بر‌می‌گردم دستشویی
در رقم ۶۳/۵۰ دقیق می‌شوم
سرم را بالا می‌گیرم و
صورت خودم را می‌بینم
آن‌قدر حقیقی در آینه
که بیدار می‌شوم
با فریادی

تنها یک‌بار اگر
رویای ردای سرخ جلادی را می‌دیدم
یا گردنبند ملکه‌ای را
شکرگزارِ رویاها می‌شدم.

_______________

هربرت که خود را یونانی می‌داند از آن‌رو که باور دارد عصر طلایی در گذشته است، انگاره‌ی دکارتی «من فکر می‌کنم، پس هستم» را به بازی می‌گیرد: من فکر می‌کنم یا همان «کوگیتو». شخصیتی می‌سازد به نام «آقای کوگیتو». شخصیتی شوخ و شگفت که تاملاتش، منطقی دیگر از عبارت «تفکر» را نمایان می‌کند. «تفکر»ی که لزومن «فلسفی» نیست. منطق شاعرانه‌ای از تضاد، تناقض، طنز و بازی در دل تراژدی‌های مکرر تاریخ. نوشتن به نام «آقای کوگیتو» در مجموعه‌ای به همین نام در سال ۱۹۷۴ آغاز می‌شود و در دفترهای بعدی ادامه می‌یابد.