شعر یازدهم: چکمه‌ی قرمز گمشده

مادرِ مادربزرگم سلطانا اورسویچ
شناور در آسمان بر ننویی چوبی
و سوار بر ابرهای باران زا می راند
با پیه ی گرگ و دیگر روغن ها
معجزه های کوچک و بزرگی می کرد

بعد از مرگش هنوز در کار زندگان
دخالت می کرد

او را از خاک بیرون می کشیدند
تا رفتارهایش را بیاموزند
و دوباره گودتر به خاکش بسپارند
آنجا بر کپل های سرخ اش دراز کشید
در تابوتی از چوب بلوط

فقط یک لنگه چکمه ی قرمز به پا داشت
با ردی از گِل های تازه
تا وقتی زنده هستم
به دنبال لنگه ی گمشده ی چکمه خواهم بود.