به محض بهبود،‌دور از لیلی، مجنون می‌اندیشد به خصایص عناصر جشن سال نو

شاید که سکه در چمن گم شود
شراب،‌ سرکه
میوه‌‌های وحشی زیتون،
شاید سنبل و سیب ناپدید شوند
و بادی کافر
نور شمع را فروبنشاند
آینه‌ها را خموش کند
و شاید گندم دیگر جوانه نزدند
جوانه‌ها نرویند
و ماهی در آب زلال شنا نکند.
هم‌او، گناه هفتم نوروز است
بی چشم‌هایش
زمین یتیم است و
نمی‌داند تولد دوباره‌ی کشت‌زارها را
حضور سرزده‌ی گل‌ها را در آغوش‌اش
و تنفس جاودانه‌اش را.