آخرین ترانه

آخرین ترانه


 نقاشی شده، نه تهی:

نقاشی شده خانه من

با رنگ های سرشار

از شهوت و شوربختی.

بازگشت به دامان اشک

به همانجایی که می رسد

به میز خالیشان،

به تخت پر سر و صدایشان.

شکوفه می دهند بوسه ها

به روی بالش ها.

و پیچیده به دور بدن ها،

شکل می دهد ملافه

در هم پیچیدنی بی اندازه را

با عطر شب.

خفقان گرفته نفرت

در پشت پنجره.

پنجه ها آرام خواهند گرفت.

این امید را به من بده.

درباره‌ی کامیار محسنین

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.