شیر

از شکاف ها نور می بارد

همه چیز در نسیم صبحگاهی خم می شود

جریانِ سردِ آبِ شبانه فرو می نشیند

دیگر در سکوت، صدای شُر-شُر نمی آید

و فریاد مرگ پرنده ای

که شباهنگام شنیدی

و تمام شب در ذهنت درخشید

اینک رنگ باخته است

صدای فواره شیر را می شنوی از پستان گاو

که بر زمین سپید می پاشد

و دیگر در نمی مانی که چه آمد

بر سر آن جیغ درون سرت

در را باز می کنی و خورشید یورش می آورد

بر صورتت

با آبشارهای اشعات و نور سپید

بی واهمه گام بر می داری

و جای می گیری در بدنی که از تو فرمان می برد

بدنت همین است

انگار هیچوقت رهایت نمی کند

هیچوقت به تو خیانت نمی کند