برای آمونیس که در سال ششصد و ده در بیست و نه سالگی مرد

رافائل، از تو خواسته اند چند بیتی بنویسی

برای سنگ نبشته آمونیس شاعر.

چیزی سرشار از ذوق و پیراسته. بی شک، تو می توانی،

تو بهترینی برای نوشتن

درباره آمونیس شاعر، آمونیس ما.

 البته از شعرهایش سخن خواهی گفت –

اما از زیباییش هم بگو،

زیبایی با ظرافتش که ما عاشقش بودیم.

یونانی تو همواره شیوا بوده است و آهنگین.

اما ما اینک صنع تو را می خواهیم.

اندوه ما و عشق ما به زبانی بیگانه می کوچند.

حس مصری خود را در آن زبان یونانی بریز.

رافائل، می دانی ابیاتت باید به شیوه ای نگاشته شوند

که چیزی از زندگی ما درونشان داشته باشند،

که وزن و قافیه اشان نشان دهد

یک اسکندریه ای درباره یک اسکندریه ای می نویسد.

1917