ترانه شرقی

 از عشق می گویم که به سر می افتد:

وفادار است ماه، اما کور

در بحر اندیشه است که نمی تواند بگوید.

از فرط توجه، شده است مهجور.

هیچگاه به خواب، دریایی چنین عمیق ندیده بودم ،

زمینی چنین تاریک؛ ای خواب، به امید دیدار،

من به کودکی دیگر مبدل شده ام.

به تماشای جهان غرق در هیجان می شوم بیدار.