ما…

برای چریک پیر روزهای حسرت و امید

ما
چنان درختان پیر
در شلاق باد و
تازیانه‌ی دریا.

ما
هم‌قطارانی
که گم کرده‌ایم یک‌دگر را
چشم‌اندازها و رویاهامان را
در راه.

بگذار
غرق شویم در کلماتی
که لب‌ها را
برای بوسیدن
رسم می‌کنند.

اعصار
آینده و تسلی
دست به دست
به داد بر می‌خیزند

ما
چون گوشت نرم
که در برابر زمان
در سایه‌‌ی خانه
پناه گرفته‌ایم.

ما
که تاریخمان را از کف داده‌ایم
نشانه‌ها و راه‌ها را
در نبردهای دشوار
دشوار.

بگذار
طرحی نو در اندازیم
برای قدم زدن
در دل مزارع و روستاهامان.

زمان
که آبستن
آرمانشهرهای بزرگ است
آبستن برادری است.

ما
چنان سرزمینمان
نرم چون خاک رس
سخت چون خارا.

ما
چنان که از زمان بر می گذشتیم
در بیابان‌ها به جا می‌نهادیم
تمام اختیارمان را.

حالا بگذار
آوازی برای امید بسازیم
از فردا
و آن را آشکار کنیم.

زمان
در دست‌هایی پناه می‌گیرد
در صورت‌ها و لب‌هایی
که آزادی را رویا می‌بینند.

ما
چون آن درختان پیر.