بایگانی نوشته‌های هانّو ماکه‌لا

خاکستریِ مو،
به صدا نفوذ می‌کند،
به اقلیمی که جان در آن می‌بالد
انگار …

آن‌جا، تو
یک زن و کسی دیگر
و دقایق اندک فراغ
در مسیرمان.
هرچند …

صدایی که اتاق را می‌انبارد
موسیقی خوانده می‌شود،
آرشه‌های کند،
شادی‌هاشان را می‌سرایند
محزون …

در این ایستگاه تنها نیستم:
به تعقیب سرنوشت خویش‌،
همه
از خروشی سرشارند
لرزان …

سراسر شب، یک چراغ،
اتاقی سفید را روشن کرد.
سرد، ساکت‌تر از صدای نفس.…