بایگانی نوشته‌های ریتوا لووکانن

هر بهار
بذر کاشتم
از اشک‌های سیاهم
از پس شب اما
صبح بر نخاست…

نیایش من:
ای روشنای نکویی
روشن‌تر از خورشید
بتاب بر چشمم
نمی خواهم جز …

اگر تو واقعی بودی
ای رویای شاعرانه
ای نقش خیال
من به مقصد رسیده …

پژواک‌دهنده‌ی فریادهایم
در سفرم
میان واقعیت و خیال
با بهایش گزاف

قربانی می‌کنند به …

سفر به روشنای دور
به پایان بی‌نهایت تاری
نه خامی خیالی در ذهن
نه …

بی‌زمانی را
نتوان سنجید به سنجش زمان
فردای پنهان از دور دست پیدا ست…

چراغ آسمان خاموش
روی آفتاب سیاه
تا مغز استخوان می‌رسد سرما
سفر به نابودی …

در این بلندی
نور است و سایه
سپاس به تو که به نرمی
خوردی …

در سیر جاریِ فکرم
سیل نور و روشنایی را
در مه بی هوشی می‌بینم…