بایگانی نوشته‌های ایلهان برک

آسمان تهی. پرنده‌ها از گوشه راست به درون پر می‌کشند.…

پرستویی، برکه‌ای، تکه‌ای از آسمان باید از شعری بیرون افتاده باشند. چنین گفت رهگذر.…

خورشید بیرون می‌آید، ابزار آبرنگش را برمی‌دارد بر پشت بامها می‌نشیند خودش را تکرار …

درختان می‌پرسند برادران ما دقیقا چه هستیم؟…

مرا تنها بگذار درختی می‌گوید باشه باشه من خواهم گفت.…

وقتی می‌نویسم کاغذ تو را می‌شنود.…

برگ زنبقی بر چهره آب شنا می‌کند: مرگ به هیچ چیز دیگری شبیه نیست.…

من آبم رهایم کن بگذار بروم.…

بر دروازه شهر چاله ای است انگار از آن این جهان نیست.…

سنگریزه خیال می‌کند تو آبی.…

آب دنبال تو می‌گردد حتی به پای تو می‌افتد.…

سماوری زرد دستمالی سفید چنان چون پنجره‌ای.…

که می‌داند که این برگ درخت آزاد با خود چه می‌گوید از شاعری که …

همه‌ی خیابان‌ها دیده‌اند: مردی را که بار گاری خالی می‌کند کودکی را که می‌گذرد …

به تو می‌انديشم و آهويی پايین می‌جهد و از گودالی آب می‌نوشد، چمن‌ها را …

آن‌جا می‌ايستند و لب موج‌شکن درددل می‌کنند صداهاشان پرنده‌ها را به پرواز وامی‌دارد، برگ‌ها …