پنجاه و سوم: عروس سیاه پوست

افتاده بود بر بالشی خونی

گردن طلایی زنی سفید پوست

بیداد می کرد خورشید در موهایش،

زبان می کشید بر ران های بلند و روشنش ،

و زانو می زد پیش پستان های قهوه ای رنگش ،

که هنوز رنگ بارداری و زایمان بر خود ندیده بود.

کنارش مرد سیاه پوستی افتاده بود

چشمان و پیشانی اش له شده در زیر سم اسبان

دو انگشت کثیف پای چپ اش

فرو رفته به گوش سفید و کوچک زن 

زن اما آنجا چون عروسی خوابیده بود

بر درگاه نشاط اولین عشقش

که مانند بسیاری از معراج ها

آلوده بود به خون گرم و جوان.

تا اینکه چاقو را به گلوی سفیدش فرو کردند

و حفاظی ارغوانی از خون مرده

به دور کفل هایش کشیده شد.