سَمندر

من آخرين كسم بر سر ِ راه ِ تو
آخرين بهار آخرين برف
آخرين نبرد براى نمردن

و اينك ماييم فروتر و برتر از هميشه.

در سوخت‌بار ما از همه چيزى هست
مخروطهاى كاج و نوشاخه‌هاى تاك
نيز گُل‌هايى بس نيرومندتر از آب

لاى و شبنم.

شعله زير پاى ماست، شعله تاج‌مان بر سر مى‌نهد
در پاى ما حشرات و پرنده‌گان و آدميان
به پرواز درمى‌آيند

آن‌ها كه در پروازند باز مى‌نشينند.

آسمان روشن و خاك تيره است
اما دود به آسمان مى‌رود
آسمان آتش‌هايش را همه از دست داده است

شعله بر زمين به جاى مانده است.

شعله، سياه ابر ِ دل است و
تمامى ِ شاخه‌هاى خون.
شعله در پرده‌ى ما خواناست
بخار زمستانى ما را مى‌سترد.

شبانه و از سر ِ نفرت، غم شعله بركشيد
و خاكسترها به شادى و زيبايى شكوفه برآورد
ما همچنان پشت به غروب مى‌كنيم

همه چيزى به رنگ ِ سپيده‌دمان است.