هورقلیا، شهر زائر | ماریا نگرونی

باد در بیخوابی­اش همه جا سرک می­کشد. انگار هست تا نقش بر واقعیت بزند. اما گم شده­ایم ما. در شهر سرد، در خشونت آسفالت و پارکینگ، آینه­ها پرندگانی خفته­اند. شعله­های آتش پیروزی خاموش است و کوه قاف نادیدنی. شب با حصارش، برای تماشاخانه­ای کوچک: اینک من. تا کجا مرداب­ها گرداگرد ماست؟ تا کجا نهان می­دارد مرگ، دیار شهرهای سپیدش را؟ کلیدش را به گشودن آن اقیانوس عظیم؟ خراب‌آبادِ بی شمارش جایی که آن ناگفته به آنی می­درخشد؟ فراتر ازین، کتاب­های راهنما می گویند ورای تنش ها و پیچش ها، منزلگاه کلمۀ حقیقی است، آن ققنوس بر تخته بند روح سکنی گزیده است. باید اندوهی یگانه بگزینی، تنها یکی. ترس را رهاکن. اگر به زنگ پرطنین سکوت گوش می­سپری، بشنو: این نیز جهانی است.

از مجموعه سفر شبانه. ترجمه آن توییتی. ۲۰۰۲