باران

دیشب
باران
با من حرف زد
آرام، می‌گفت
چقدر شادم
که فرو باریده‌ام
از ابر پاک
به راهی نو
بر خاک!
با من چنین گفت
وقتی می‌چکید
بوی آهن می‌داد
و محو شد
مثل رویای اقیانوس
بر شاخه‌ها
و چمن پایین.
بعد تمام شد.
آسمان صاف شد.
زیر درختی
ایستاده بودم.
درخت، درختی بود
با برگ‌های شاد
و من، خودم بودم
و ستاره‌ها در آسمان بودند
آن‌ها هم خودشان بودند
در آن دم
که دست راستم
دست چپم را نگه می‌داشت
که درخت را نگه‌ می‌داشت
که لبریز ستاره‌ها بود
و باران ملایم.
خیال کن! خیال کن!
سفرهای دور و شگفت
هنوز از آن ماست.