بی هیچ ژرفایی
تا مسکنی برآورد ستارگان را
در شبی نو،
شعر با این سوال میگذرد:
به چه کار میآیم؟
اینها همه برای چه؟
به تمسخر
به درد
با چشمان نومید
پیش از هر شادمانی
با اندکی نان
و دستهای آماده
برای پول،
برای این:
چنان تسلایی
برای گرسنگی هزارههای انسانهایی
که بیش از این چیزی ندارند.
بی هیچ ژرفایی
اثری از : ادواردو میلان محسن عمادی