شعر شماره بیست و یک

شعر شماره بیست و یک


چه خوفناک است سهم خود از انسان بودن را

از دست دادن.

مزدوران سوار بر اسب و بزرگزادگان پای پیاده.

فکر می کنی زندگی به همین سادگیست؟

گوش فراده.

دیگر بار و دیگر بار، این آواز تک صدا چقدر زیباست.

درباره‌ی کامیار محسنین

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.