کتِ او

پدرم، – ج- تازه مرده بود

وقتی که مادرم، -آ-

به آرامی کتِ جدیدش را

از جالباسی برداشت، گفت :

بپوش، پدرت از داشتن آن شاد بود

آنجا ایستادم و حس کردم از آستین‌ها

و هنگام بستن دگمه‌ها  که چقدر مرده بود

و نوجوانی‌ام چقدر دور بود

پیر و ضعیف خواهم شد

در این چین‌ها پوستم آویزان خواهد شد

بروی دست‌هایم.