رویا

در حال فرارم، کفش هایم را گم کرده ام

پشت خانه ای متروک

 درخت های گیلاس شکوفه داده اند،

حصار خانه شکسته، پاهایم خاکی اند و زخم

بر روی سبزه ها می نشینم، به خواب می روم.

 از میان پنجره باز

به اتاقی نگاه می کنم که سفید است و سرد،

در خواب پیرمردی می بینم پابرهنه،

ایستاده در برابر بومی

پشتش به من است، کمی خمیده

در آفتاب بامدادی به این سو و آن سو می پرد

و با ضربه های ریز و تند یک جفت کفش بر بوم می گذارد،

به چشم به هم زدنی، چه راحت!

بوی رنگ زننده است و چرب

 و قلم موی خیس در نور مایل برق می زند، هر مویش

زمان می گذرد، پیرمرد نرم و حنایی نقاشی می کند

یک جفت چکمه، کنارهم، کمی اریب،

در چمن نرم. بوی چرم می شنوم،

 حلقه ها گره ها و زبانه پوتین ها مات اند،

می توانم قلاب ها را بشمارم

و سوراخ های فلزی را.

 کفشی آنجا نیست

غیر از در ذهن نقاش و در نقاشی اش.

از خیابان صدای پچ پچ آدم ها می آید

صدای سگ ها و همهمه.

صدای تیر نبود؟

در خواب می پرسم، “چرا اینکار را می کنی؟

چرم نداری؟” پیرمرد تکان نمی خورد.

“بله زیبایند، اما منظور از زیبایی چیست؟

برایش پول می گیری؟”

 فکر کنم می خندد،

“تازه این پوتین ها کهنه و مستعملند”

خود را به کری می زند، نگاهی به نقاشی می کند

شانه بالا می اندازد و می رود

پوتینها آنجا می مانند،

 گرم، چون دو خرگوش خفته در سبزه ها