بایگانی نوشته‌های خوان خلمن


بیست روز پس از مرگ‌ات نامه‌ات را گرفتم، پنج دقیقه پس از آن‌که …

لرزش لبانم
یعنی رعشه‌ی بوسه‌هایم
در گذشته‌‌ات با من به گوش می‌ر‌سد
در شراب …

کلیدِ دلت کجاست؟
نحس است آن پرنده‌ای که گذشت
با من چیزی نگفت
لرزان …

صبح، درخشش می‌بخشد به پرندگان
گشاده است و
تازه است‪.‬
با وحشت اندیشه
با …

خم شو اگر می‌خواهی
اگر می‌خواهی پرنده را ببین‌
که چنین کودک
در صدایم …

چه چشمان زیبایی!
و زیباتر از آن نگاهِ چشمانت
و زیباتر از آن هوای …

برگ‌های رنگی و سبز،
برگ‌های خشک،
برگ‌های تازه،
از صدایت می‌افتند.
خفته،
به زیر …

حرارتی که اندیشه را ویران می‌کند
اندیشناک خود را ویران می‌کند.
نور،
در بوسه‌هایت …

آرام آرام
در صبح گشاده
از چشم‌هایت می‌گذرند
حیواناتی که تو را
در میانه‌ی …

پاهایت
بر شب می‌گذرد
به ظرافت
باران را می‌گشاید
روز را می‌گشاید

از تو …

با درختان
کلمات را بر زبان می‌آوری
و درختان برگ‌هایی دارند که آواز می‌خوانند…

کناره گرفته از کنارت،
جهانِ تازه‌ی کنارت را کشف می‌کنم:

جزایرت را
چنان چراغ‌هایی…

هرآن‌چه به من گفتی
واژه‌ایست که می‌لرزد در دست زمان
سرگشاده برای نوشیدن

خانه …

یگانه واژه‌ی منی
نامت را نمی‌دانم.…

به هرچه می‌گویی‌
پرنده‌ای می‌افتد و
من آشیان اویم.
پرنده
خموشی می‌گزیند در من.…

تاریک است صدایت
از بوسه‌هایی که به من ندادی
از بوسه‌هایی که به من …