خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry خانه شاعران جهان | Persian Anthology of World Poetry 
راستى را كه به دورانى سخت ظلمانى عمر مى‌گذاريم
كلمات بى‌گناه
نابخردانه مى‌نمايد
پيشانى صاف
نشان بيعارى‌ست
آن كه مى‌خندد
هنوز خبر هولناك را
نشنيده است
چه دورانى!
كه سخن از درختان گفتن
كم و بيش
جنايتى‌ست. –
چرا كه از اين گونه سخن پرداختن
در برابر وحشت‌هاى بى‌شمار
خموشى گزيدن است!
نيك آگاهيم
كه نفرت داشتن
از فرومايه‌گى حتا
رخساره‌ى ما را زشت مى‌كند.
نيك آگاهيم
كه خشم گرفتن
بر بيدادگرى حتا
صداى ما را خشن مى‌كند.
دريغا!
ما كه زمين را آماده‌ى مهربانى مى‌خواستيم كرد
خود
مهربان شدن
نتوانستيم!
چون عصر فرزانگى فراز آيد
و آدمى
آدمى را ياور شود
از ما
اى شمايان
با گذشت ياد آريد!
