کارگران خانهٔ سنگی کنار دریاچه را ساختهاند و
حالا به سراغ پرچین رفتهاند.
نردهها، میلههایی آهنی با نوک تیز فولادین
انگار سرنیزهای که جان میگیرد اگر فرو رود در تن آن که میافتد بر آن.
شاهکاری است این پرچین، دور نگه خواهد داشت مردم را
و خانه بدوشان و گرسنگان را و کودکان ویلانی را
که به دنبال جایی برای بازیاند.
عبور نخواهد کرد از میان این میلهها و نوکهای تیز فولادیناش
جز مرگ و باران و فردا.