ترانه‌ی پاییزی

هق‌هقِ درازِِ ویلون‌های پاییز

با نوایی بلند و نه دل‌انگیز,

قلبم را جریحه دار می‌کند.

آنگاه که ساعت زنگ می‌زند

من بی‌نفس, از چهره‌ام رنگ می‌پرد

یادِ گذشته می‌کنم و اشک می‌چکد.

خود را به بادِ سهمگین می‌سپارم

تا بَرَد مرا به هر سویی که خواهد

چونان برگی که بر خاک می‌فِتَد.