شعر سیزدهم: هیستری

آنگاه که خندید دانستم

در خنده اش درگیر می شوم و بخشی از آن خواهم بود،

تا آن که دندان هایش، تنها، ستاره هائی گاه گاهی بودند

با قابلیت صف بستن و قدم رو رفتن.

نفس بریده به درون کشیده شدم،

با هر نفس به جای آمدن زودگذری نفس فرو دادم

و دست آخر زخمین از موج نیروهائی ناپیدا

در غارهای تاریک گلویش گم شدم.

گارسن پیری که با دست های لرزان

رومیزی صورتی و سفیدی را با شتاب

روی میز سبز آهیننی، زنگار گرفته، می گسترد، گفت:

“آیا خانم و آقا مایلند چائی شان را در باغ بنوشند،

آیا خانم و آقا مایلند چائی شان را در باغ بنوشند …”

اندیشیدم اگر پستان هایش از لرزش باز ایستند،

شاید بتوانم بخش هائی از بعد از ظهر را گردآوری کنم،

و با ظرافتی تمام بر این پایان ماندم.