نامشهود

نامشهود


پس آن‏گاه عشق در شعر باز مى‌‏گسترد
پس از سپيد ِ سكوت
ناب و دست ناخورده هم‏چنان
به رغم ِ سنگ‏چين ِ نااستوار ِ خويش:
آذرخشى بى‏‌پايان
كه ابر ِ مرگ را مى‏‌راند و
از افق ِ در دسترس
از حقيقت و زيبايى بى‏‌زوال ِ هشيوارى
پرده برمى‏‌گيرد.

 

 

درباره‌ی احمد شاملو

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.