سه هایکو، دو تنکا | فیلیپ اپلمن

(کیوتو)

  محرمانه
(به یاد باشو)

ابرها پنهانی زمزمه می‌کنند
کور می‌کند تو را
خیره شدن به ماه.

زمان طرب
(به یاد پوسان)

بهار یعنی شکوفه‌ی آلوچه
و کیمونوی نو و تمیز
برای فاحشگان روزهای تعطیل.

میعاد
(به یاد شیکی)

یک‌بار دیگر اگر به انتظار تو بمانم
شب و بوران
آب می‌شوند در قطرات سرد باران.

برای ساتوری

در بهار طرب
وقتی حتا گِل زیر لب می‌خندد
جان من هار می‌شود
پاشنه‌های خونین‌اش را گاز می‌گیرد
و هی پارس می‌کند :”کو شادی/ پس کجاست شادی؟”

یارَک مغموم

هرگز آتش آسمان را ندید
یا نجنگید در راه خدا
اما چشمانش
آرام آرام می‌سوزد برای هیروشیما
و مرگ سرد بودا.