بایگانی نوشته‌های لدو ایوو

برایم اهمیتی ندارد که نام این شاعر لدو ایوو‌ست، و نه آلن گینزبرگ.
برای …

روزنامه‌های عصر به سرعت
خبر مرگ خوان کریستوبال د سیلوای آتش‌نشان را می‌پراکنند
که …

اینک این منم
کنارِ مزارت. هرمنگادا
تا بر جسم فقیر و نابت بگریم
که …

نام‌اش ژورفا بود.
نه برای این‌که انبه‌های رسیده برایم گرد آورد
یا این‌که می‌بایست …

چون دسته‌ای از پرندگان
خود را در تو فرو می‌ریزم.

و همه عشق است …

خفاش‌ها لابلای پرده‌های گمرک‌‌خانه مخفی می‌شوند.
ولی کجا پنهان شوند
آدمیانی که سراسر زندگی‌شان …

همه‌ی روز،
دروازه باز می‌ماند
ولی شب خودم می‌روم و می‌بندمش.
چشم به راهِ …

فقرا سفر می‌کنند.
در ایستگاه‌های اتوبوس
مثل غازها، گردن‌هاشان را بالا می‌گیرند
تا علامت‌های …

هر روز به ماسیو باز می‌گردم.
می‌آیم
در قایق‌های گم‌شده،
در قطارهای تشنه،
در …

دریا در جهت معکوس:
صورت‌های فلکی
قایق‌هایند.

شعر یک دروغ است.
ستارها قایق نیستند.…

جنده‌خانه‌های ماسیو
بر نوجوانی من، نور می‌پاشند.

از امتیازهای خاص زندگی‌ام، یکی این است …

ناف تو: میش سیاه

در رمه‌ی سفید تنت.…

باد را دیدم که می‌وزید و
شب را که فرود می‌آمد.
زنجره را دیدم …

تو انبار ظروف مقدس کلیسا
یه موشی زندگی می‌کرد:
یه مسیحی بد
که همه‌چیو …

در شهر ماسیو،
در آهن‌فروشی‌ها
شب هنوز
در کوچه‌های سوزان
با آفتابی بلند می‌آید.…

مجذوبِ بوی خونِ قاعده‌گیش
نرّه‌سگانِ مشتاق
پیِ ماچه‌سگی را می‌گیرند
انگار ملکه‌ای سیاه جسته‌اند.…