هر بهار
بذر کاشتم
از اشک‌های سیاهم
از پس شب اما
صبح بر نخاست…

نیایش من:
ای روشنای نکویی
روشن‌تر از خورشید
بتاب بر چشمم
نمی خواهم جز …

اگر تو واقعی بودی
ای رویای شاعرانه
ای نقش خیال
من به مقصد رسیده …

پژواک‌دهنده‌ی فریادهایم
در سفرم
میان واقعیت و خیال
با بهایش گزاف

قربانی می‌کنند به …

سفر به روشنای دور
به پایان بی‌نهایت تاری
نه خامی خیالی در ذهن
نه …

بی‌زمانی را
نتوان سنجید به سنجش زمان
فردای پنهان از دور دست پیدا ست…

چراغ آسمان خاموش
روی آفتاب سیاه
تا مغز استخوان می‌رسد سرما
سفر به نابودی …

در این بلندی
نور است و سایه
سپاس به تو که به نرمی
خوردی …

در سیر جاریِ فکرم
سیل نور و روشنایی را
در مه بی هوشی می‌بینم…

کلاس یوهان رودولف اَندرسون (Claes-Johan Rudolf Andersson) شاعر، نویسنده، موسیقیدانِ جاز، روان‌پزشک و سیاستمدار …

شعر کمک می‌کند بهتر ببینیم.
شعر گونه‌ای ادبی است که بهترین قابلیّتش به تصویر …

‌خون فریاد شد
قُربانی بر زمین افتاد
و شوربخت، مزه‌ی خاک چشید.
پیش از …

شهری به نامِ هلسینکی
پَرسه‌ای طولانی در شهر
میانِ انسان‌ها و پیکره‌هاشان
سگ‌ها و …

می‌خواستم سیمایِ مادر را
در شعری بنشانَم
از پُشتِ غُبارِ چهل و شش سال…

برف می‌بارد
مرد گام می‌زند، فُرو شده تا زانو
برف می‌بارد
مرد گام می‌زند، …

بهترین شعرم گُم شد
هیچ‌گاه دیگر شعری مانندِ آن ننوشتم.
موضوعِ شعر یادم نیست…