بایگانی نوشته‌های گابریل زید

تنِ تو،
جهان،
می‌دود.
چشمان من،
جهان، نیز.
هیچکس دوبار با همان چشم‌ها عاشق …

عزیزکم:
چه خوب آب‌تنی می‌کنی،
بی کسی که تماشایت کند،
در آب‌های یخ‌بسته‌ی محاسباتِ …

نه بادم، نه بادبان
سکانی‌ام که کشتی می‌راند.

نه آبم، نه سکان
همان‌ام که …

خورشید منفجر می‌شود:

فرو می‌ریزد خود را
تا خنک شود در شادمانی‌ات.
امواج سینه‌ات …

به من می‌ر‌سد تشویشی مرموز
که به ظرافت در هوا
برگی افتاده به جا …

چنین موج می‌زنی از آب،
زلال،
و گیسوان بلندت از دریایند هنوز،
و بادهایت …

عصری با درختان،
خاموش و روشن.

سکوت خود را، اشیا
بسانِ زنگوله‌شان می‌برند.

سایه …

واپسین نور
آنچه از کف شده را
به کف می‌آورد.

همان نور
که ویرانه‌های …